บทที่ 324

ราตรีกาลทอดยาวราวไม่มีที่สิ้นสุด พร่าเลือนด้วยเสียงจอแจ บทเพลง และเสียงกระทบกันของจอกเหล้า รอยยิ้มของอลาริคแข็งค้าง มงกุฎเงินที่ประทับบนขมับหนักอึ้งราวกับกดลึกลงไปถึงกระดูก ทุกคำอวยพร ทุกเสียงโห่ร้อง ทุกสายตาที่จับจ้องยิ่งสลักลึกลงไปในความเหนื่อยล้าของเขา จนความอบอุ่นในท้องพระโรงให้ความรู้สึกน่าอึดอ...